Riazańska wieś wiosną 1914 roku. Anna, sierota wychowywana przez ubogą ciotkę, zakochuje się od pierwszego wejrzenia i z wzajemnością w Iwanie, synu bogatego chłopa Wasilija Szyronina. Urodziwa dziewczyna wpada też w oko Wasilijowi, który aranżuje małżeństwo syna. Tymczasem siostra Iwana, Wasilisa, wbrew woli ojca wiąże się z kowalem Nikołajem. Gdy wybucha wojna, obaj młodzi mężczyźni opuszczają swoje domy.

Jeden z najlepszych i najciekawszych radzieckich filmów lat 20., sprawnie łączący melodramatyczne konwencje z walorami etnograficznymi i psychologicznymi, przemyślaną dramaturgię z pięknie skomponowanymi zdjęciami. Bogaty w realistyczne detale portret rosyjskiej wsi z wyrazistymi bohaterkami symbolizującymi odmienność kobiecych postaw.

Najważniejszy film Olgi Prieobrażenskiej, rosyjskiej pionierki filmowej i jednej z pierwszych Europejek z kamerą. Zaczynała jako aktorka teatralna, w kinie debiutowała rolą w Kluczach szczęścia Władimira Gardina i Jakowa Protazanowa (Kluczi szczastja,1913), a ekranizując w 1916 roku Pannę włościankę (Barysznia-kriestjanka) Aleksandra Puszkina, została pierwszą rosyjską reżyserką filmową. Choć Wiejskie grzechy, zrealizowane w niezmienionej od trzystu lat wsi Sapożok, to pierwsze wspólne dzieło jej i Iwana Prawowa, zdecydowanie dominowała w tym duecie twórczym, m.in. trafnie obsadzając w rolach głównych debiutantki, Emmę Cesarską i Raisę Pużną. Cieszący się dużą popularnością film, choć poruszał pożądany przez kino sowieckie temat wiejski, był krytykowany za niedostateczną postępowość; dziś ów brak charakterystycznego dla czasów obciążenia propagandowego stanowi jego atut. Sama reżyserka kontynuowała karierę do lat 40. i stalinowskich czystek – także jako wykładowczyni moskiewskiej uczelni filmowej WGIK – a jej filmografia obejmuje kilkanaście tytułów. (KW)