Luis Buñuel urodził się 22 lutego 1900 roku w hiszpańskiej wsi Calanda położonej w Aragonii. Studiował w Madrycie na Wydziale Filozofii i Literatury, który ukończył z tytułem doktora. W 1925 roku wyjechał do Paryża, by podjąć pracę w Międzynarodowym Instytucie Współpracy Kulturalnej. W tym czasie po raz pierwszy obejrzał film Fritza Langa „Zmęczona śmierć” (1921), który wywarł na nim tak wielkie wrażenie, że postanowił zająć się pracą w branży filmowej. Został słuchaczem Akademii Filmu, a rok później został asystentem reżysera u boku Epsteina podczas realizacji filmu „Mauprat”, a w 1928 roku „Upadku domu Ucherów”. W tym samym roku zadebiutował już własnym filmem „Pies andaluzyjski”, współpracując nad scenariuszem z Salvadorem Dali. Podczas pierwszego publicznego pokazu na sali była obecna grupa surrealistów z André Bretonem na czele. Film został entuzjastycznie przyjęty, jako spełnienie nadziei na powstanie kina surrealistycznego mającego dokonać radykalnych przemian w sferze ludzkiej świadomości. Zrealizowany w 1930 roku obrazoburczy „Złoty wiek” wywołał chyba największy skandal w historii kinematografii, skazując artystę na dłuższą przerwę w działalności artystycznej. Również późniejszy dokument „Ziemia Hurdów, ziemia bez chleba” (1932) przyczynił się do zawodowej banicji reżysera. W 1946 roku, po krótkim pobycie w USA, Buñuel wyjechał do Meksyku, gdzie przyjechało wielu hiszpańskich intelektualistów i artystów, zmuszonych do emigracji po zakończeniu wojny domowej. Zrealizował tam 20 filmów. Jednym z najważniejszych dokonań reżysera „okresu meksykańskiego” był film „Zapomniani” (1950). Jest to szokująca okrucieństwem przedstawionych wydarzeń opowieść o dzieciach z wielkomiejskich slumsów, ukazana w poetyce marzenia sennego i halucynacji. Filmy tego okresu, np. „Zbrodnicze życie Archibalda dela Cruz” (1955), „Nazarin” (1958), czy „Anioł zagłady” (1962) zawierają nadrealną wizję świata, nieciągłą, a także nielogiczną. Reżyser każe widzowi doszukiwać się znaczenia. Na początku dany jest obraz rzeczywistości realnej, codziennej, która wkrótce ulega wewnętrznemu zakłóceniu. Bohaterzy przeżywają dziwne przygody. Chaos, który panuje w ich duszach podlega uzewnętrznie­niu, powoduje zakłócenie porządku świata. Widoczny jest też żart, kpina i ironia – elementy będące główną bronią reżysera w walce, którą toczył w imię surrealistycznych ideałów.

W 1955 roku rozpoczął realizację międzynarodowych koprodukcji w Europie. W 1961 roku został zaproszony do Hiszpanii by zrealizować „Viridianę”. Film, stanowiący bezpośrednie oskarżenie hiszpańskiego katolicyzmu i faszyzmu, nie został dopuszczony na ekrany. Otrzymał jednak Złotą Palmę w Cannes i stał się wielkim sukcesem artysty. Jego kolejne dzieła realizowane we Francji przyjmowane były z coraz większym szacunkiem i ciekawością. Stał się tam żywym klasykiem, otaczanym czcią przez krytykę i festiwalowych jurorów.

Filmowa twórczość Luisa Buñuela powstała z pragnienia buntu. W swych dziełach operował bardzo często środkami gwałtownymi i szokującymi, przejaskrawieniem, okrucieństwem i szyderstwem. Jednakże czynił to w imię wartości, które były mu niezmiernie bliskie – w imię wolności. W filmach Buñuela obecna jest erotyka, która stwarza aurę tajemnicy, posiada niejasne związki z najgłębszymi, utajonymi pokładami ludzkiej osobowości, z niewiadomego pochodzenia impulsami – „Zbrodnicze życie Archibalda dela Cruz”, „Dziennik panny służącej” (1964), „Piękność dnia” (1967), „Tristana” (1970). Bohaterowie filmów Buñuela cierpią z powodu przeżywanych konfliktów między naturalnymi impulsami a regułami życia społecznego. Bardzo często konflikty te ujawniają się w niepohamowanym pragnieniu zbrodni. Budzą się w nich pragnienia, które były dotychczas zepchnięte poza sferę świadomości, zabronione pod karą społecznej klątwy, domagają się jednak swej realizacji. Pragnienia te wyzwalają się w alogicznych działaniach postaci, często są to niepohamowane obsesje, które prowadzą do autodestrukcji bohaterów. W 1973 roku Buñuel otrzymał Oscara dla najlepszego filmu zagranicznego za „Dyskretny urok burżuazji”. Ostatni swój film „Mroczny przedmiot pożądania” zrealizował w 1977 roku. Artysta zmarł 30 lipca 1983 roku.