Film jest adaptacją słynnej, wielokrotnie ekranizowanej powieści Emily Brönte „Wichrowe wzgórza”. Książka fascynowała Bunuela od dawna, scenariusz na jej podstawie napisał z Pierre Unikiem już w 1930 roku. Zaadaptowany do warunków lokalnych, film utrzymany jest w konwencji latynoskiego melodramatu, lecz daleki od powierzchowności tego typu obrazów. Pomijając sentymentalizm powieściowych wątków, prezentuje pozbawione upiększeń, zdystansowane spojrzenie na bohaterów i ich losy. Wierny podstawowym wątkom powieści, reżyser przedstawia historię miłości zniszczonej przez bariery społeczne i ekonomiczne, tworząc głęboki, poruszający obraz ludzi targanych wielkimi emocjami.