Część pierwsza: Graal Część druga: Niemieckie marzenie Część trzecia: Koniec baśni zimowej Część czwarta: My, dzieci piekła „Hitler – film z Niemiec” Syberberga nie jest ani biografią, ani filmem dokumentalnym czy historycznym. Jest monumentalną epopeją, w której postać dyktatora przedstawiona jest poprzez mieszaninę rozmaitych stylów. Surrealizm i symbolizm, efekt obcości Brechta oraz patos Wagnera – Syberberg nie cofa się przed żadną estetyką czy środkiem wyrazu, o ile tylko służą one celowi – „odkryć Hitlera w nas samych”. Siedmiogodzinny film, zbudowany z czterech części, wymyka się wszelkim konwencjom narracyjnym i jawi się na kształt kalejdoskopu niemieckiej historii. W filmie wykorzystane zostały archiwalne obrazy z okresu nazizmu, fragmenty biografii Hitlera, Göringa i Goebbelsa, cytaty z malarstwa, literatury i historii kina, muzyczne cytaty z Wagnera, Mahlera, Mozarta i Beethovena oraz studyjne nagrania autorskich tekstów reżysera. Aktorzy występują na tle tylnych projekcji, alegorycznych rekwizytów i makiet. Najwyższą zasadą formalną filmu jest projekcja, nie chodzi tu bowiem o pokazanie „niepowtarzalnej rzeczywistości”, lecz o zmontowanie „fragmentów wewnętrznej projekcji”. Obrazy wytworzone poprzez projekcję dopełniają, komentują i ironizują asocjacyjne nurty narracji. Projekcja pełni ponadto rolę najważniejszej formy prezentacji, niwelującej czas i przestrzeń i pozwalającej przeżyć „kino, jako czarną dziurę wyobraźni” (Susan Sontag). „Hitler – film z Niemiec” dąży do rozwinięcia „estetyki nowego mitu”, gdyż „jedynie poprzez mit, jako akt ludzkiej woli kultury, możemy stać się posiadaczami naszej historii” (Hans-Jürgen Syberberg).