Akcja filmu, rozgrywającego się w 1809 roku w Polsce, opowiada o tragedii wiejskiej dziewczyny, Hanki, której mąż i ojciec giną w czasie walk Austrii z Księstwem Warszawskim.

Film realizowany był w polskiej wsi Borowiec, oddziały wojska austriackiej i polskiej konnicy odtworzyli żołnierze ostatniego w Polsce szwadronu kawalerii przy jednostce WP z Białegostoku. Zainteresowanie tą międzynarodową produkcją było bardzo duże, podobnie jak oczekiwania. W tygodniku Ekran z 1959 roku Bogumił Drozdowski pisał: "Wspólny wysiłek Emila Zoli, fińskiego reżysera, szwedzkich aktorów i polskiego ducha narodowego okazał się wprawdzie dość kolorowy, ale zbyt mało efektowny. […] Dziwnym okiem spojrzał fiński reżyser na sprawy Polaków. Zwrócił uwagę na krajobraz, pobawił się trochę egzotyką naszego folkloru, scharakteryzował dosyć trafnie „narodowego ducha” – wszystko to tak bardzo patriotycznie, z lekkim zdziwieniem i głębokim szacunkiem. Nie potrafił jednak niczym wzbogacić ubożuchnego scenariusza."